بهار یکی از شهرستانهای نه گانه استان همدان با گستره ای معادل1334 کیلومتر مربع 7% از وسعت استان همدان را تشکیل می دهد. بلندترین نقطه آن2964 متر وپست ترین نقطه 1700 متر از سطح دریاارتفاع دارد. براساس آمارسال 1385 دارای 119576 نفر جمعیت و شامل3شهر بهار،لالجین و صالح آباد و6 دهستان و68 روستاست. 99/92%مردم شهرستان شیعه اثنی عشری بوده و به زبان ترکی صحبت می کنند. عده کمی نیز به دلیل همجواری با استان کردستان کردی صحبت می کنند.
وجه تسمیه:در کتب قدیمی از شهر بهار بعنوان مرکزی با آبادی بسیار یاد شده است. در اوایل قرن پنجم هجری که سلجوقیان پایتخت خودرا شهر همدان قرار دادند نام آن چمن ،قلعه بهار،مرغزار قراتکین(یکی از امرای سلجوقی) بوده است. بهار در طول تاریخ چندین بار مورد هجوم واقع شده است.ایل بهارلواز نژاد سلجوقیان بودند که به نواحی کردستان و همدان کوچانده شده و ییلاق خودرا چمن های بهار قرار دادند.این ایل در زمان صفویه به دو شاخه تقسیم و یک شاخه از آن بعنوان ایل بهارلو در بهار ساکن شده و به کشاورزی مشغول شدند که وجه تسمیه بهار به دلیل اسکان این ایل می باشد (کتاب تاریخ گزیده حمدالله مستوفی) وجه تسمیه بهار از کلمه (وهار) در زبان پهلوی یا (واهره)است که مشتمل از دو جزء(وه) به معنی به و نیکو و (وار) که ظاهرا پسوند صفت بوده وبرروی هم به معنای (خویشاوندی) و(نیکی آور) است.
جاذبه هاي فرهنگي تاريخي شهرستان بهار:
قلعه تاريخي ميهمله عليا ، پل مهاجران ، كاروانسراي تاج آباد ، مرقد آيت اله بهاري،قلعه تاريخي ميهمله عليا
سفال و سرامیک لالجین:
شهر لالجین باحدود 15000 نفر جمعیت در شمال همدان واقع شده است. ارتفاع این شهر از سطح دریا 1731متر است.این شهر که مرکز بخش 55000 نفری لالجین است .از همدان 25 کیلومتر و از بهار 9 کیلومتر فاصله دارد. قدیمی ترین سند تاریخی که در آن از لالجین نام برده شده در نزهه القلوب می باشدکه ازآن بعنوان یکی از ولایات پنجگانه همدان یادکرده است. از نامهای دیگری چون” لعل جین” نیز در متون تاریخی یادشده است. این شهر به لحاظ تولید صنایع دستی سفالینه از شهرت جهانی برخوردار است.
پیشینه این صنعت به قرن هفتم هجری می رسد. صنایع دستی سفال وسرامیک ،لالجین را به یکی از قطبهای گردشگری استان همدان تبدیل کرده است. کارگاه سفال عسگری در این شهر یکی از قدیمی ترین کارگاههای استان است که به ثبت آثار ملی رسیده است.سفالینه های ساخت لالجین بسیار است و انواع ظروف تزئینی و مصرفی را شامل میشود. در سالهای اخیر به عللی همچون عدم کاربرد برخی از سفالینه ها با کاهش موارد استفاده و تغییر سلیقه خریداران تمایل به ساخت ظروف تزئینی بیشتر شده و خطر نابودی بعضی از شاخه های سفالگری همچون ساخت کوزه خمره و دیزی را تهدید می کند.